Federklammeren ginn typescherweis aus engem Sträifen aus Federstahl gemaach, sou geschnidden, datt eng Säit eng schmuel Virsprung huet, déi um Enn zentréiert ass, an déi aner Säit e puer schmuel Virsprungen op béide Säiten. D'Ennen vun dëse Virsprungen ginn dann no bausse gebéit, an de Sträifen ass zu engem Rank gerullt, woubei déi erausstinn Laschen anenee gräifen.

Fir d'Klammer ze benotzen, ginn déi fräigeluecht Laschen openeen gedréckt (typescherweis mat enger Zang), wouduerch den Duerchmiesser vum Rank erhéicht gëtt, an d'Klammer gëtt op de Schlauch geschott, laanscht den Deel, deen op d'Widerhahn geet. De Schlauch gëtt dann op d'Widerhahn gesat, d'Klammer gëtt erëm ausgebaut, op den Deel vum Schlauch iwwer d'Widerhahn geschott, dann lassgelooss, wouduerch de Schlauch op d'Widerhahn kompriméiert gëtt.

Schellen vun dësem Design ginn nëmme selten fir Héichdrock oder grouss Schläich benotzt, well se onhandhabbar Quantitéiten u Stol brauchen, fir genuch Spannkraaft ze generéieren, an et onméiglech wier, se mat just Handwierksgeschir ze verschaffen. Si ginn dacks op Schläich fir Autoskillsystemer mat engem Duerchmiesser vu puer Zentimeter benotzt, zum Beispill op de meeschte waassergekillte Volkswagen-Motore.

Federschellen si besonnesch gutt geegent fir enk oder soss onpraktesch Plazen, wou aner Klammertypen Spanninstrumenter erfuerderen, déi aus enken an eventuell onzougängleche Wénkelen ugewannt ginn. Dëst huet se besonnesch populär gemaach fir Uwendungen wéi Autosmotorraim a fir d'Sécherung vu Barbverbindungen an der PC-Waasserkillung.